Yüreğine Sor Beni

Aylar hatta yıllar sonra ilk kez alıyorum kalemi elime
Bir şeyler yazmak istiyorum ama olmuyor
Hepsini karalıyorum
Seni anlatamıyorum kağıtlara, yazamıyorum seni
Bir kenara atmışım sıkıcı hayatımı
Gözlerin tırmalıyor hayalimi
Sana her şeyi anlatmak geçiyor içimden
Boynuna atlamayı gözlerinin içine bakmayı
Ve o gizli kelimeleri söylemeyi
İstanbul yine haykırıyor hüznünü
Bu hengamenin içinde ne kadar yalnız olduğunu anlatıyor
Ey İstanbul !!!
Üzülme
Bu hengamenin içinde tek yalnız sen değilsin
Her sokağın başında
Benim yalnızlığım ilişmiyor mu mavi gözlerine?
Kaçıp gitmek istediğim insanlardan, anılardan
Ama sınır o eski eve kadardı
Oraya kapattım kendimi,
Ve kendimi kendi içime kapattım elbet
Önce şömineyi yaktım ve bir çay demledim kendime
Perdeleri açtım, yıldızlara gülümsedim
Hissetmedin mi?
Sonra ansızın radyoda bir ses duydum
İnadına hisli bir şiir okuyordu Kahraman abi
Yapma be Kahraman abi
Yine ağlatma beni
Çalma şu türküleri
Leylim leyi
Hatırlatma bana o kahverengi gözleri
Şımartırdın beni çocuk gibi
Bebeğim derdin bana
Yanlış anlama acındırmıyorum kendimi
Sadece bil diye yazıyorum bunları
Bir gün yırtıp atacaksın belki
Aklında kalsın diye yazıyorum
Gönlüm nevbaharları unutalı çok oluyor
Her mevsim kış artık
Belki anlarsın gönlümün her mevsim neden karlar altında kaldığını
Belki fark edersin varlığımın sensiz bir yokluk olduğunu
Belki görmek istersin beni
İşte o zaman o çok sevdiğin türkünün son sözleri düşsün aklına
GELECEKSEN BİR GÜN DÜŞÜP ARDIMA
KULA DEĞİL YÜREĞİNE SOR BENİ…..